Wat hebben Frank Sinatra, Sammy Davis Junior, Robbie Williams én de Nitty Gritty Dirt Band gemeen? Ze hebben allemaal iets te maken met Mister Bojangles.
Ergens in de jaren '60 loopt Jerry Jeff Walker door New Orleans. Hij is een beetje dronken en belandt in de cel. Reden daarvoor schijnt te zijn dat hij openlijk een vrouw ergens valselijk van beschuldigt. Walker komt in een drukke cel terecht. De gevangenissen in Amerika waren in de sixties zo ingericht dat meerdere gevangenen op één cel zaten om zo een plaatstekort te verhelpen. Walker komt op een plek terecht waar onder andere ook een slonzige, oude man zit. Hij begint tegen Walker te praten. Allerlei verhalen over zijn leven als straatentertainer komen boven drijven. Walker lijkt de tijd in de cel te vergeten. De sfeer verslechtert echter als de man vertelt hoe een auto ooit zijn hond aanreedt. Om toch weer wat leven in de brouwerij te brengen, roept een van de andere gevangen: ‘Come on, Bojangles, give us a little dance’. De gevangen hadden allerlei schuilnamen voor elkaar, zodat ze de echte namen van de mede-gedetineerden niet te weten zouden komen. De oude man, 'Bojangles' dus, gaat maar al te graag op het verzoek in en begint te klappen en te tapdancen.
Als Walker weer vrij is, schrijft hij een lied over ‘Mr Bojangles’. Naar eigen zeggen gaat het nummer niet specifiek alleen over de man in de cel, maar heeft het elementen in zich van allerlei personen die hij gedurende zijn leven heeft ontmoet.
Overigens is er in de jaren '30 van de 20e eeuw in Amerika een tapdancer die Bill Robinson heet. Zijn bijnaam luidt Bojangles. Hij danst in allerlei films, onder andere met Shirley Temple. Een misverstand gaat dat het nummer over hem zou gaan. Dat is echter niet het geval. Evenmin gaat de song over bluesmuzikant Babe Stovall, een vriend van Walker.
In de podcast van deze original zijn meer versies te horen van het nummer, waaronder de versie waardoor het nummer bekend werd: die van Sammy Davis Junior.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten